اشنایی و تفسیر زندگی شاد مردم امریکای لاتین نوشته پویا منصفی

شادی و آمریکای لاتین!

در طی سالهای  گذشته و ۱۳ سال زندگی و تحصیل در امریکای جنوبی یکی از سوالات اساسی در ذهنم این بود:چرا اهالی امریکای لاتین با وجود نابرابری زیاد و حتی فقر همیشه در پژوهش های جهانی در ردیف شادترین کشورها قرار می گیرند؟ 

یکی از تجربه های گرانقدر اینجا, تجربه همزیستی با اهالی کشورهای آمریکای لاتین بوده برایمان. 

دوستان اهل آمریکایی لاتین ما "شادند"! شاد شاد شاد. و این شادی, نه از سر بی غمی , بلکه از سر ایمان به گذرا بودن زندگی و قدرشناسی است نسبت به آن چه که در لحظه دارند.   

بذارید مثال بزنم:

ارزش پول دوستان آرژانتینی مان طی یک سال منتهی به آمدنشان به آمریکا نصف شده و بسیاری اینجا با مشکلات مالی مواجه شده اند. از دوستم پرسیدم که چرا این اتفاق افتاد؟ با خنده و چشمانی درخشان از شوق زندگی جواب داد, دولت مان در طول سال ها تصمیمات اشتباه زیادی گرفته و این نتیجه اشه. پرسیدم این چه اثری بر زندگی ات داشته؟ با افسوسی در حد کسری از ثانیه و سپس با لبخندی به پهنای صورت پاسخ داد: ارزش تمام پس اندازی که خانواده برای تحصیلم کرده بودند, نصف شد و برای اومدن به اینجا (برای تحصیل) مشکل داشتم. این را گفت و دوباره خندید و دوباره چشمانش از شوق زندگی برق زد. و من, متحیر شدم. 

یا از دوستان اهل پرو بگم که در حال تجربه دادگاه های رسیدگی به فساد سران دولت های قبل هستن. و اگر خودکشی رییس جمهورشان نبود, این نکته هرگز از روحیه و رفتار این دوستان مشخص نبود.  

بعد از خودکشی رییس جمهور سابق پرو, برای گفتن تسلیت به دوستی, سراغش رفتم. 

می خندید. گفتم متاسفم برای فوت رییس جمهور تان. لبخندش کم رنگ شد و پاسخ داد که ممنون این همدردی است. 

بعد ادامه داد که مدتی است در پرو دادگاه هایی برای محاکمه سران دولت های قبلی به جرم فساد در جریان است و رییس جمهور اسبق فوت شده, تحت فشار روانی ناشی از آن, از دست رفته.  

و بعد ادامه داد که جرم فساد ی و مالی, از آدم بودن آدم ها کم نمیکنه و متاسفه برای این که رفتن به دادگاه چنان رعب آور بوده که منجر به چنین تصمیم شده. این را گفت و دوباره لبخند به چهره اش برگشت.

حتی دوستان اهل ونزوئلای مان, که دوران سخت شان از هیچ کس پنهان نیست هم شادند. این دوستان با حفظ روحیه نگرانی برای مملکت شان, خنده و زندگی رو از دست ندادن.

________________________  

الان که فرصت نگاه به خودم و خودمان از دور فراهم شده, می بینم که جای شادی بی دلیل "منطقی", عجیب در ایران خالی است.

چرا این شادی را دارند و ما نداریم؟ نه جامعه شناس هستم و نه روان شناس. ولی آن چه که مشاهده می کنم, این است که گویا قراردادی نانوشته برای "مدیریت" مکالمه و وقت بین این دوستان جاری است:

 

هرگز در مهمانی ها صحبت از ت از حد 5 دقیقه فراتر نمیره و افراد به صورت ارادی در مورد جنبه های دیگه زندگی حرف می زنند. همین آدم ها که پیش از اومدن اکثرا در بانک مرکزی یا دولت کشورشان شاغل بودن, موقع بحث تخصصی درمورد ت یا اقتصاد کشورشان در کلاس یا در جمع های دیگه, بسیار برای گفتن دارند و تازه در اون مواقعه که نگاهشان کمی سنگین میشه و غم فرصت دیده شدن پیدا می کنه

pouya monsefi